سرمایه اجتماعی به نسبت، مفهوم جدیدی است. که به تازگی وارد ادبیات علوم اقتصادی شده و توانسته
است در مدت زمان کوتاهی جایگاه مناسبی در مباحث توسعه پیدا نموده و سهم بسزایی در تبیین مسائل
توسعه کسب نماید. کاربرد این مفهوم به تدریج از دهه 1990 به این سو در رساله ها و مقاله های دانشگاهی
با کارهای افرادی چون جیمز کلمن، رابرت پاتنام و فرانسیس فوکویاماو نیز پیربوردیو افزایش یافت. سرمایه
اجتماعی بر خلاف سرمایه مادی قابلیت انتقال ندارد و عبارتست از: روابط دو جانبه، تعامل ها و شبکه هایی
است که در میان گروه های انسانی پدیدار می گردد.
از کارکردهای اقتصادی سرمایه اجتماعی می توان به کاهش هزینه مبادله، تسهیل برخی از مناسبات
رسمی (نظیر قراردادها، سلسله مراتب، مقررات دیوان سالارانه و امثال آنها)، بهبود کارایی، سرعت تبادل
اطلاعات، تقویت ابتکارات و کاهش فساد اشاره کرد. در واقع اصلی ترین کارکرد اقتصادی سرمایه اجتماعی
تسهیل هر گونه مبادله به ویژه مبادله های اقتصادی است و همین ویژگی است که منجر به کاهش هزینه

مبادله در اقتصاد می شود (مرجایی،1383).
بر خلاف کشورهای توسعه یافته ،سرمایه انسانی وبه ویژه سرمایه اجتماعی در کشورهای جهان سوم هنوز
مورد توجه قرار نگرفته است.این امر در بسیاری از کشورهای در حال توسعه از جمله ایران مبهم باقی مانده
است. از آنجا که در ایران مطالعه زیادی در این خصوص صورت نگرفته،نیاز به مطالعه در این خصوص بیشتر
احساس می شود.