راه آهن تندرو یا سریع السیر به سامانه ای گفته می شود که با سرعتی بیش از
سرعت قطار های معمولی تردد می کند در اروپا به خطوطی بیش از 200 کیلومتر
برساعت و در امریکا بیش از 145 کیلومتر بر ساعت خطوط تندرو اطلاع می شود .
برای تندرو یا سریع السر بودن حد و یا استاندارد واحد جهانی وجود ندارند . به صورت
عملی سرعت سرعت بیشتر قطار های مدرن و تندرو کنونی از 300 کیلومتر بر ساعت
تجاوز نمی کند . مهم ترین الزامات خطوط تندرو شعاع قوس های زیاد و مهاربندی های
فوق العاده ریل ها برای جلوگیری از لرزش و خروج از خط است . هم چنین می بایست
هیچ گونه تقاطع همسطح در مسیر خط وجود نداشته و برای عبور خطوط دیگر و یا جاده
های متقاطع با خط ، از پل استفاده شود . با توجه به نیاز مبرم کشور های توسعه یافته
و در حال توسعه به سیستمی سریعتر و با تکنولوژی جدیدتر نسبت به سیستم حمل
و نقل ریلی موجود ، قطار مغناطیسی مگلو با تلاش مخصصان ایجاد گردید . طبق تعریف
این قطار ها به طور شناور در هوا و به فاصله کمی از ریل قرار دارند و بدون دریافت مقاومت
زیادی از محیط می توانند با سرعت بسیار زیاد حرکت کنند . این قطار ها برای حرکت خود از
نیروی الکترومغناطیسی بهره می گیرند . در مگلو تماس با ریل وجود ندارد و قطار ها به جای
غلتیدن چرخ برروی ریل به وسیله نیروی مغناطیسی در هوا شناور شده و با استفاده از موتور
خطی به جلو رانده می شوند . در این پروژه به بررسی تاریخچه مگلو ، سیستم های به کار
گرفته شده جهت بهره برداری از آن در کشور های دارای این صنعت نظیر آلمان ، امریکا و ژاپن
پرداخته می شود و در ادامه به بررسی ساختار و جزئیات خطوط مگلو و ملزومات این سیستم
، بار های وارده بر سازه مسیر و در انتها معایب و مزایای این تکنولوژی بررسی می شود .
