در كاربردهای مهندسی، اغلب به تلفیق خواص مواد نیاز است. به عنوان مثال در صنایع هوافضا، كاربردهای زیر آبی، حمل و نقل و امثال آنها، امكان استفاده از یک نوع ماده كه همه خواص مورد نظر را فراهم نماید، وجود ندارد. به عنوان مثال در صنایع هوافضا به موادی نیاز است كه ضمن داشتن استحكام بالا، سبك بوده و دارای مقاومت سایشی مناسبی نیز باشند و همچنین در برابر اشعه فرابنفش مقاومت كنند [1].
از آنجا كه نمی‌توان ماده‌ای یافت كه همه خواص مورد نظر را دارا باشد، باید به دنبال چاره‌ای دیگر بود. كلید این مشكل، استفاده از كامپوزیت‌ها[1]است [1].
كامپوزیتها موادی چند جزئی هستند كه خواص آنها در مجموع از هركدام از اجزاء بهتر است. ضمن آنكه اجزای مختلف، كارایی یكدیگر را بهبود می‌بخشند [1]. اگرچه كامپوزیت‌های طبیعی، فلزی و سرامیكی نیز در این بحث می‌گنجند، ولی با توجه به اهمیت موضوع تحقیق، تنها در زمینه كامپوزیت‌های زمینه پلیمری بحث خواهد شد.
در كامپوزیتهای پلیمری حداقل دو جزء مشاهده می‌شود كه عبارتند از:
– فاز تقویت كننده یا مقاوم‌ساز[2]
– فاز زمینه[3] (ماتریس) كه فاز دیگر را در بر می‌گیرد و معمولا یک ماده پلیمری گرماسخت[4] یا گرمانرم[5] است كه گاهی قبل از سخت شدن آن‌را رزین[6] می‌نامند[2].
مواد مركب (كامپوزیت‌ها) از دیدگاه‌های مختلفی دسته‌بندی می‌شوند. معمول‌ترین انواع دسته بندی، بر اساس نوع زمینه و همچنین بر اساس شكل فاز مقاوم‌ساز انجام می‌گیرد. از دیدگاه نوع و جنس زمینه، كامپوزیت‌ها به سه دسته كامپوزیت‌های با زمینه فلزی[7]، كامپوزیت‌های با زمینه سرامیكی[8] و كامپوزیت‌های زمینه پلیمری[9] تقسیم می‌شوند.