بتن کوبیده غلتکی یا R.C.C یک روش جدید جهت اجرای بتن در کارهای عمرانی می باشد که ایده استفاده از آن به دهه های 1930 و 1940 در انگلستان و به عنوان لایه زیر اساس جاده ها و روسازی محوطه فرودگاه ها باز می گردد. این مصالح در مصارف اولیه بنام بتن کم عیار یا خشک شناخته شده و در زیر قشر آسفالت بکار می رفت. R.C.C هر چند که در کلیه فعالیتهای عمرانی و عمدتاً به عنوان یک مصالح جنبی مطرح شده و مورد استفاده قرار گرفت، از اوائل دهه 1960 میلادی، از سوی کارشناسان و محققان به عنوان مصالح و تکنیک اجرای قابل استفاده در سد سازی مطرح گردیده و دیری نپائید که مورد توجه و توسعه روز افزون قرار گرفت. رواج استفاده از بتن غلتکی به عوامل متعددی بستگی داشت که مهمترین آنها سادگی در تولید و به کارگیری و عدم نیاز به تجهیزات و تأسیسات اجرایی ویژه می باشد. بتن کوبیده غلتکی به اختصار، متشکل از مصالح سنگدانه ای و سیمانی و درصد کمی آب می باشد، که به صورت مخلوط نسبتا خشک وبدون اسلامپ، در لایه های نازک و وسیع پخش شده و با بهره گرفتن از غلتکهای ساده و ارتعاشی متراکم می گردد. در مقایسه با بتن معمولی، هزینه های اجرایی این بتن بواسطه پیوستگی در اختلاط، حمل و نقل و پخش کردن بتن و همچنین به خاطر ساده سازی طراحی ها و همچنین از نظر صرفه جویی در پرداخت سود سرمایه گذاری در دوره اجرایی، بسیار کمتر می باشد، این روش دارای مزایای فنی سده های بتنی و روش اجرای سریع و ارزن سدهای خاکی می باشد. تاکنون روش های متفاوتی توسط افراد مختلف با هدف بهینه کردن منابع ذکر شده ارائه گردیده است که مضمون همه آنها عبارت از استفاده از غلتک و سایر ماشین آلات عملیات خاکی در اجرای سدهای بتنی می باشد.