در سال های اخیر نیاز به احداث ساختمان هایی که حجم زیادی دارند مانند سدها
پل های بلند و …روز به روز بیشتر می شود . بتن پدیده ای است که در محدوده
وسیعی از انواع و اندازه سازه ها کاربرد دارد . با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی
در قرن اخیر علم شناخت انواع بتن و خواص آنها نیز توسعه قابل ملاحظه ای داشته
است . امروزه انواع مختلف بتن با مصالح مختلف تولید و استفاده می شود و هریک
خواص و کابردی مخصوص به خود را دارست که یکی از انواع آن بتن خود تراکم می باشد
که بدون نیاز به هیچ ویبره داخلی یا ویبره بدنه قالب تحت اثر وزن خود متراکم می شود .
این ویژگی بتن کمک شایانی به اجرای عناصر سازه ای به خصوص با تراکم زیاد آرماتور
خواهد نمود و بتنی است که مثل عسل جریان می یابد و پس از قرار گیری سطحی
نزدیک به افق می سازد .
بتن مذکور علاوه بر سیمان پرتلند ، شن ، ماسه و آب مصالح دیگری از قبیل فوق روان
کننده ها و مواد سیمانی متمم و پر کننده های بدون اثر سیمانی و افزودنی های
اصلاح کننده ویسکوزیته عوامل محبوس کننده هوا ، کند گیر کننده ها یا عامل های
کنترل هیدراسیون جهت بهبود خواص بتن می باشند . عامل بسیار مهمی که باعث
می گردد تا بتن خود تراکم رفتار متفاوتی از دیگر بتن ها داشته باشد به درصد مصالح
به کار رفته در این بتن و نسبت به کار گیری آنها در طرح اختلاط مربوط می گردد .
