1-1- روش کنترل ترافیک هوایی سنتی
سالهاست كه سیستم مدیریت ترافیک هوایی، با شیوه كنترلی كه در حال حاضر در برج مراقبت پرواز اجرا می شود، با قابلیت اعتماد بالا كار می كند؛ اگرچه افزایش سفرهای هوایی به دلیل محدودیت های موجود، تنش و نگرانی مسئولان را بالا برده است. این امر موجب بالا بردن سطح پرواز به اندازه 200-50% تا ده سال آینده می شود. افزایش سطح پرواز نیز باعث كاهش امنیت پرواز، كاهش سطح كارایی هواپیما و افزایش قابل ملاحظه حجم كاری اپراتورها خواهد شد. برای مثال این امر موجب افزایش خطای عملکرد کنترل کننده های ترافیک هوایی به اندازه 33% در بازه زمانی 2000 – 1996 شده است.
میزان ترافیک هوایی در پانزده سال آینده، سالیانه 5 – 3% افزایش پیدا خواهد کرد. سازمان کنترل ملی فضا، NAC، قادر به کنترل این افزایش ترافیک به دلایل زیر نیست:
1. نداشتن فضای کافی
در حال حاضر فضای پرواز بسیار كم است و هواپیماها باید در مسیرهای پیش بینی شده پرواز كنند. در نتیجه به هواپیماها این اجازه داده نمی شود كه به صورت مستقیم تا مقصد پروازكنند و یا از باد مناسب استفاده كنند، در نتیجه میزان مصرف سوخت و زمان پرواز افزایش پیدا می كند. این مشكل به خصوص در بزگراه های هوایی اطراف اقیانوس كه بیشترین رشد ترافیک را دارند به چشم می آید. برای مثال در اطراف اقیانوس آرام ترافیک سالانه 15% رشد پیدا می کند.
2. افزایش حجم کاری کنترل کننده ترافیک هوایی
ایجاد فاصله ایمن بین هواپیماها و نیز مشخص كردن مسیر ناوبری هواپیما به منظور اجتناب از تأثیر نامطلوب شرایط آب و هوایی در كنترل هواپیما توسط مركز كنترل انجام می شود.
در محیط های شلوغ مانند محیط های نزدیک به فرودگاه های شهری، که به آن TRACON می گویند، کنترل کننده های اصولا این حجم بالا را با نگه داشتن هواپیما در حالت توقف خارج از TRACON کنترل می کنند.