سبک اجتنابی : نگرانی پایین برای خود و دیگران مشخص می شود معمولا با کناره گیری توام است، در این سبک مسئولیت را به شخص دیگر واگذار می کند، دور ماندن از تعارض، چشم پوشی از عدم توافق، خون سرد بودن و خنثی باقی ماندن از دیگر ویژگی های این سبک است (رحیم، 1983، به نقل از حقیقی و همکاران 1390). افراد استفاده کننده از این سبک با به تعویق انداختن مسئله تا زمان دیگر به سادگی از وضعیت تعارض می گریزند و این عدم مشارکت و عدم ابراز وجود یک وضعیت بازنده- برنده را به وجود می آورد (رحیم،1983، برهنام و همکاران 2005، به نقل از پولوسکی و کیس و سانتور، 2009).

سبک مصالحه : سبک حل تعارض مصالحه از یک موضع میانه برخوردار است. با یک سطح متوسطی از اهمیت دادن به نگرانی های خود و دیگران مرتبط است این سبک بر اساس یک استراتژی داد و ستد بر اساس یک تصمیم گیری دو جانبه قابل قبول اتخاذ می شود و هنگامی که دو نفر از امتیازات مساوی برخوردار باشند از این سبک بهره می برند. این سبک مستلزم هم ابراز وجود و هم مشارکت است، اما در مقایسه با سبک یکپارچگی از شدت کمتری برخوردار است. بنابراین به این موقعیت به عنوان نه برنده – نه بازنده نگریسته      می شود ( رحیم، 1983،  حقیقی و همکاران، 1390). هیچ یک از سبک های حل تعارض به طور طبیعی بر دیگری برتری ندارد ( اولسون و اولسون، 2000) هریک در موقعیت های معین و نزد  افراد مختلف دارای فواید و مضراتی است به طور آشکار، هیچ راه ساده و سهلی جهت حل تعارض انسانی وجود ندارد. با هر موقعیت باید با رویکردی محتاط و مال اندیشانه برخورد کرد. در حل تعارض باید به بسیاری از عوامل توجه کرد که شامل شخصیت افراد درگیر، ارزش های بحث و سطح سرمایه گذاری هر فرد برای تداوم رابطه می باشد ( شیری، 1387).

افراد تمایل دارند تا سبک های خاص خود را برای حل تعارض داشته باشند. تحقیقات نشان داده است که افراد ممکن است یک سبک خاص را به عنوان یک غالب در موقعیت خاص اتخاذ کنند و از جنبه های سبک های دیگر با توجه به شرایط و ماهیت تعارض استفاده کنند (گودین، 2002). به طور کلی رفتارهای تعارض افراد ترکیبی از ویژگی های شخصیتی و الزامات شرایط تعارض است(کوزان، 2002). راهبردهای حل تعارض نه تنها به وسیله ویژگی های شخصیتی بلکه به وسیله هنجارهای فرهنگی – اجتماعی و جنسیت نیز تعیین می شود    ( سودی، 2009، حقیقی و همکاران 1390). طی تحقیقاتی که برهنام (2005) انجام داد متوجه شده که زنان برخلاف مردان از سبک متعهد شده استفاده می کنند، در حالی که مردان بر خلاف زنان ترجیح می دهند از سبک هایی استفاده کنند که رقابتی تر و تهاجمی تر باشد که دقیقا مطابق با انتظارات نقش جنسیتی مردان است (هافر کمپ، 1991).

Avoiding style

Compromising style

Olson & olson

kozan

Suudy

Haferkamp