کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات دریایی (1979)
کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات دریایی (1979)
تاریخ لازم‌الاجرا شدن توسط اعضاء تاریخ تصویب در IMO 22/6/1985 27/04/1979
تاریخ لازم‌الاجرا شدن تاریخ تودیع سند الحاق تاریخ تصویب در مجلس 04/08/1374 04/07/1373 21/02/1373
کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات دریایی (Search and Rescue) که طی اجلاسی در هامبورگ در 27 آوریل 1979 به تصویب رسید و در 22 ژوئن 1985 لازم‌الاجرا شد. اصل نجات جان انسان‌ها در دریا به‌عنوان یک وظیفه ملی و بین‌المللی بدون هیچ تردیدی موردپذیرش همه جوامع و ملل است. نظر به اینکه اختصاص امکانات لازم برای نجات جان انسان در دریا مستلزم هزینه‌های بسیار سنگین ملی است، لذا کشورها بر اساس اعتقاد به همکاری اجتناب‌ناپذیر با یکدیگر در این امر انسانی کنوانسیون تجسس و نجات در دریا را تصویب نمودند. موضوع کنوانسیون مذکور تأسیس یک سیستم هماهنگ بین‌المللی درزمینه تجسس و شیوه‌های نجات کشتی‌ها و اشخاص مظطر در دریا می‌باشد. این کنوانسیون سازمان‌دهی مراکز تجسس و نجات و مراحل هماهنگی در ساحل و همچنین روش‌های همکاری چند کشور همسایه را برای انجام عملیات تجسس و نجات در یک منطقه مشترک پیش‌بینی نموده است.
بعلاوه کنوانسیون یادشده مقدماتی در رابطه با اقدامات آمادگی، ایجاد نقشه‌ها و تعیین منطقه‌های عملیاتی، تأسیس مراکز اصلی و فرعی تجسس و نجات و همچنین در صورت بروز سانحه، روش‌های عملیاتی مؤثر را به‌طور کامل مورد پیش‌بینی قرار داده است. با توجه به اینکه الحاق به کنوانسیون مذکور و اجرای مفاد آن موجب اطمینان خاطر هرچه بیشتر دریانوردان و مسافران در دریا بوده و همچنین ایمنی دریانوردی را افزایش خواهد داد با عنایت به تأثیر غیرقابل‌انکار استفاده از مقررات متناسب با شرایط حاکم بر تردد وسایط نقلیه آبی در کاهش مخاطرات ناشی از فعالیت‌های دریایی و نیز در پیشگیری از آلودگی دریا و مرگ‌ومیر آبزیان براثر حوادث مخاطره‌آمیز ناشی از تصادم شناورها و به‌منظور بهره‌مند شدن از نتایج مثبت اجرای مقررات یکنواخت بین‌المللی در خصوص عملیات نجات دریایی پیش‌بینی‌شده در کنوانسیون بین‌المللی نجات دریایی (١٩٧٩) الحاق به کنوانسیون فوق‌الذکر در دستور کار سازمان بنادر و دریانوردی به‌عنوان متولی امر دریانوردی کشور قرار گرفت.
هـدف کنوانسیون
هـدف کنوانسیون تدوین برنامه بین‌المللی تجسس و نجات بود به‌نحوی‌که در صورت وقوع سانحه در هر نقطه‌ای، نجات جان افراد مظطر در دریا از طریق یک سازمان تجسس و نجات هماهنگ شده و در صورت نیاز، با هماهنگی بین سازمان‌های تجسس و نجات کشورهای همسایه انجام شود. اگرچه وظایـف کشتی‌ها برای امـدادرسانی به شناورهای در حال اضطرار هم در عرف و هم در کنوانسیون‌های بین‌المللی، نظیر کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا (1974)، لحاظ شده بود تا زمان تصویب کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات، هیچ سیستم بین‌المللی برای عملیات تجسس و نجات وجود نداشت به عبارتی در بعضی مناطق، سازمان‌های مجهزی باقابلیت ارائه امداد سریع و مؤثر وجود داشت و در بعضی مناطق هیچ‌گونه سامانه‌ای وجود نداشت. کشورهای عضو عهدنامه موظف هستند از ترتیبات لازم برای تأمین خدمات کافی تجسس و نجات در آب‌های ساحلی خود اطمینان حاصل کنند. متعاقب تصویب کنوانسیون تجسس و نجات (1979)، کمیته ایمنی دریانوردی سازمان بین‌المللی دریانوردی، اقیانوس‌های جهان را به 13 حوزه تجسس و نجات تقسیم کرد و در هر یک از این حوزه‌ها، کشورهای ذینفع مناطق تجسس و نجات تحت مسئولیت خود را تعیین کردند.
International convention on Maritime Search and Rescue (SAR) (1979)
