سازمان‌هایی که در بخش دریایی و بندری جهان بازیگر اصلی ایمنی در بنادر و دریا هستند
بروز حوادث وخیم، کشورهای جهان را به همکاری درزمینه دستیابی به حمل‌ونقل ایمن و کارآمد دریایی ترغیب کرد. اقدامات لازم در جهت بین‌المللی کردن قـوانین در چندین مرحلـه صورت گرفت: ابتدا، یکسان‌سازی مقـررات داخلی از طریق معـاهده‌ها (کنوانسیون‌ها) و توافقات دوجانبه یا تفاهمات بین ملل دریایی پیشرو به وقوع پیوست. سپس، کشورهای فوق به‌منظور ایجاد قوانین جهانی اجلاس‌هایی بین‌المللی منعقد کردند و درنهایت، سازمان‌های بین دول مسئولیت انجام کار را بر عهده گرفتند و به‌منظور نظم‌بخشی به امر ایمنی در دریا و حفظ محیط‌زیست دریایی، تصویب اسناد بین‌المللی را سرعت بخشیدند. سازمان‌های بین دول سازمان‌هایی هستند که در سطح جهانی فعالیت می‌کنند. این سازمان‌ها، محل تجمع و تصمیم‌گیری کشورها هستند و به‌طور اخص به سازمان‌دهی حمل‌ونقل دریایی می‌پردازند. علاوه بر این سازمان‌ها، سازمان‌های دیگری نیز، به امر تدوین استانداردها، جمع آوری داده‌ها و پیشگیری از حوادث و محافظت از محیط‌زیست دریایی مشغول‌اند.
لذا قوانین و مقررات استانداردهای ایمنی در حمل‌ونقل بندری و دریایی به دو صورت مطرح می‌گردد: قوانین، مقررات و استانداردهای بین‌المللی- قوانین، مقررات و استانداردهای ملی
2-4-1 سازمان های بین المللی
سازمان‌های بین‌المللی درواقع اتحادیه‌ای از کشورها هستند که بر اساس معاهده‌ای به‌منظور تحقق اهداف مشترک و در جهت ایجاد کارکردی ویژه ایجادشده‌اند. سازمان‌های بین دول، به دو گروه عمده تقسیم می‌شوند: سازمان‌های وابسته به سازمان ملل متحد و آژانس‌های تخصصی، که برای تنظیم و اجرای عهدنامه‌های خاصی تأسیس می‌شوند. سازمان بین‌المللی دریانوردی، سازمان بین‌المللی کار، اتحادیه بین‌المللی مخابرات و سازمان جهانی هواشناسی، سازمان‌هایی وابسته به سازمان ملل متحد هستند که برای پیشبرد ایمنی در دریا فعالیت می‌کنند. سازمان بین‌المللی ماهواره دریایی و سازمان بین‌المللی آب‌نگاری نیز، به‌طور مستقل از سازمان ملل متحد فعالیت می‌کنند.
2-4-2 سازمان‌های وابسته به سازمان ملل متحد
سازمان‌های تخصصی سازمان ملل متحد مجموعه سازمان‌های زیرمجموعه سازمان ملل متحد هستند که نهادهای وابسته به شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد را به‌پیش می‌برند. این سازمان‌ها خاستگاه‌های مختلفی دارند و برخی به‌موجب پیمان‌نامه‌های چندجانبه میان کشورها، به وجود آمده‌اند؛ ولی به‌مرورزمان همگی تحت رهبری نظام سازمان ملل متحد درآمدند و بر پایه مفاد ۵۷ و ۶۳ منشور سازمان ملل متحد، یکی از ارکان آن شده‌اند. این سازمان‌ها که امروزه تعداد آن ها به ۲۰ عدد رسیده است، دارای محدوده‌ها و قلمروهای متعددی هستند و شمار قابل‌توجهی از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار داده‌اند. که در ادامه به ساختار تشکیلاتی و هدف از تشکیل این سازمان‌ها اشاره می‌شود.
2-4-3 سازمان بین‌المللی دریانوردی
طرح تأسیس سازمان بین‌المللی دریانوردی یا آیمو در ۶ مارس ۱۹۴۸ در اجلاسی که در ژنو برگزارشده بود به تصویب رسید. این سازمان ۱۰ سال بعد اجرایی گردید و از سال ۱۹۵۸ شروع به کار در جامعه بین‌المللی نمود. سازمان مذکور سابقاً سازمان مشورتی دریایی بین‌الدول خوانده می‌شد اما از سال ۱۹۸۲ به سازمان بین‌المللی دریانوردی تغییر نام داد. هدف سازمان بین‌المللی دریانوردی، تسهیل همکاری و مبادله اطلاعات میان کشورهای عضو درزمینه موضوعات فنی مربوط به کشتیرانی و به وجود آوردن عالی‌ترین معیارهای ایمنی دریایی است. سازمان مذکور نقطه عطفی در جامعه بین‌المللی به شمار می‌آید چراکه این نخستین بار است که یک رکن بین‌المللی صرفاً اختصاص به مسائل دریایی دارد. این سازمان هم‌اکنون با ۱۷۰ عضو و ۳ عضو وابسته یکی از مؤسسات تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد است و مقر آن در لندن (انگلستان) می‌باشد. سازمان بین‌المللی دریانوردی یک سازمان کاملاً تخصصی درزمینه حمل‌ونقل دریایی است که به‌منظور افزایش ایمنی در دریا تشکیل‌شده است. ازآنجایی‌که کشتیرانی صنعتی بین‌المللی است، اغلب کشورها دریافته‌اند درصورتی‌که اقدامات به‌منظور افزایش ایمنی به‌صورت بین‌المللی انجام گیرد بسیار مؤثرتر خواهد بود. به‌طور مختصر سازمان بین‌المللی دریانوردی با معرفی ماهیت و کلیه توانمندی‌های خطرناک یک کالا در سیستم حمل‌ونقل دریایی و چگونگی برخورد با کالا در کلیه مراحل حمل‌ونقل به دنبال رسیدن به هدف اصلی ایمنی حمل‌ونقل دریایی با کاهش کلیه ریسک‌ها و خطرات ناشی از حمل‌ونقل طبقه‌بندی‌های مختلف کالا می‌باشد.
International Maritime Organization(imo)
Inter-Governmental Maritime Consultative Organization
