پیشرفت تکنولوژی در صنعت پتروشیمی موجب رشد تولید پلیمرها بر پایه سوخت های فسیلی شده است، این پلیمرها اگر چه مزایای فراوانی را برای بشریت فراهم آورده اند، عمدتا غیرقابل تخریب در محیط زیست بعد از پایان استفاده از آنها بوده و سبب تخریب اکوسسیتم زمین می شوند. امروزه افزایش پسماندهای پلاستیکی باعث نگرانی جوامع بشری از نظر زیست محیطی شده است، زیرا روش هایی که جهت از بین بردن این زباله ها به کار می رود محدود می باشد، بطور مثال سوزاندن زباله های پلاستیکی باعث تولید حجم زیادی از گاز دی اکسید کربن شده است که آن نیز موجب پدیده گرم شدن زمین خواهد شد، از طرفی تولید گازهای سمی ناشی از سوزاندن این زباله ها، آلودگی هوا را نیز در بر خواهد داشت. دفن این زباله ها با توجه به محدود بودن مکان های دفن زباله، نمی تواند روش مناسبی باشد. مشکل دیگر استفاده از این پلیمرها، محدود بودن منابع سوخت فسیلی زمین می باشد لذا بایستی به فکر جایگزینی برای این منابع بود. با توجه به دلایل توضیح داده شده، تولید و توسعه پلیمرهای جدید بر پایه منابع طبیعی و با قابلیت زیست تخریب پذیری نیاز ضروری قرن حاضر می باشد. یک پلیمر زیستی ایده ال از منابع طبیعی تهیه شده و بعد از پایان استفاده می بایستی در طبیعت تخریب و به چرخه زیستی طبیعت بر گردد. استفاده از پلیمرهای زیستی با توجه به قیمت نسبتا بالا و ضعف در برخی خواص علی رغم ویژگی های مطلوب، محدود شده است و امکان رقابت با پلیمرهای متداول را ندارند. لذا بهبود خواص این پلیمرها ضروری می باشد تا بتوانند بطور کامل (از لحاظ قیمتی و خواص) با پلیمرهای متداول رقابت کنند. استفاده از فناوری نانو می تواند یک روش مناسب برای بهبود خواص پلیمرهای زیست تخریب پذیر باشد. لذا نانو کامپوزیت های زیست تخریب پذیر نسل جدیدی از مواد مرکب را معرفی می کنند که خواص آنها بهبود یافته و با توجه به قابلیت زیست تخریب پذیری، مشکلات زیست محیطی ایجاد نکرده و دوستار محیط زیست می باشند و می توانند جایگزین مناسب برای پلیمرهای متداول (زیست تخریب ناپذیر) باشند
