تولیدات پراکنده، یک مفهوم کاملا جدید نیست، بلکه در ابتدای شکل گیری صنعت برق، تولید برق به صورت محلی انجام می شد. با رشد صنعت برق، نیروگاه ها به صورت بزرگ و متمرکز و در نواحی دور از مصرف کننده های پایانی ایجاد شدند. امروزه، با رشد روزافزون تقاضای برق و نیز حرکت سیستم های قدرت از ساختار سنتی به سمت ساختار رقابتی و مشکلات اقتصادی و محیطی نیروگاه های بزرگ، تولیدات پراکنده جایگاه سابق خود را باز یافته است.
تولید پراکنده یا DG (Distributed Generation عموما عبارتست از تولید برق در محل مصرف. اما گاها به تکنولوژی هایی گفته می شود که از منابع تجدیدپذیر برای تولید برق استفاده می کنند. چیزی که عموما مورد قبول است، این است که این مولدها صرف نظر از نحوه تولید توان آنها، نسبتاً کوچک بوده و ظرفیت آنها معمولا کمتر از 300MW می باشد و مستقیما به شبکه توزیع وصل می شوند.
تکنولوژی تولیدات پراکنده شامل واحدهای فتوولتاییک ها، توربین های بادی، پیل های سوختی، زیست توده، توربین های کوچک گازی و میکروتوربین ها، ژنراتور – موتورهای استرلینگ و ژنراتور – موتورهای احتراق داخلی و… می باشند.
پیش بینی می گردد که تولید پراکنده سریعا سهم قابل توجهی از تولید برق آینده جهان را بر عهده بگیرد. دلیل این امر، مزایای بسیار مفید این منابع می باشد، که شامل: کاهش تلفات سیستم، بهبود کیفیت توان و فرکانس، بهبود پروفیل ولتاژ و ضریب بار، سهولت امکان تولید همزمان توان و گرما (CHP)، بهبود قابلیت اطمینان، بازدهی شبکه، زمان نصب و بهره برداری کوتاه این نیروگاه ها، آزادسازی ظرفیت سیستم، جلوگیری و یا به تعویق انداختن توسعه و یا تقویت سیستم قدرت، توجه به محیط زیست، پیک سایی و کاهش هزینه های بهره برداری مربوط به دوره پیک منحنی بار، تاخیر و یا رفع در نیاز به توسعه سیستم می باشد.