رزین های پلی استر غیر اشباع بیشترین مصرف گرما سختها را در قالب گیری و ریخته گری دارند و تقریباً 80% کل رزین مصرفی در صنعت کامپوزیت را به خود اختصاص داده اند. دلایل عمده مصرف این رزینها توانایی برای پخت یا شکل گرفتن در دمای معمولی و در زمان نسبتاً کوتاه بدون اعمال فشار خارجی، ویسکوزیته کم و قیمت ارزان است. این رزینها در صنایع خودرسازی، الکتریکی، ساخت قایق ها و عایق لوله ها بکار می روند. پخت پلی استر غیراشباع با استایرن، یعنی ایجاد اتصالات عرضی بین آنها منجر به جمع شدگی پلیمریزاسیونی در حدود 10%-7 می شود که اغلب باعث مشکلاتی در کیفیت سطح و کنترل دقت ابعادی قطعه تولید شده می شود. پدیده جمع شدگی حجمی در پلی استرهای غیر اشباع (UP) که از کوپلیمریزاسیون افزایشی اولیگومر آلکید و مونومر استایرن نشات می گیرد معضلی است که برای رفع آن نیاز به ترکیبات کاهنده جمع شدگی (LPA) می باشد. در صورت عدم حضور این ترکیبات در آمیزه پلی استر، امکان تهیه نمونه های قالبگیری با دقت ابعادی بالا میسر نبوده، ضمن آنکه تشکیل ریز ترک ها، حفره ها و فرو رفتگی ها در سطح نمونه های قالب گیری شده و تاب برداشتن آن مانع از ساخت محصولات با کیفیت بالا می شود . اثر گذاری این ترکیبات به نوع رزین پلی استر، ترکیب شیمیایی، وزن مولکولی، توزیع وزن مولکولی و درصد ترکیب کاهنده جمع شدگی، سیستم پخت رزین و دمای پخت بستگی دارد. شریط اولیه برای آن که ترکیب کاهنده جمع شدگی بتواند موثر واقع شود آن است که مخلوط تک فاز اولیه UP/LPA قابلیت آن را داشته باشد که پس از شروع واکنش پخت و پیش از رخداد پدیده ژل شدن در مدت زمانی هرچه کوتاه تر به یک مخلوط دو فازی تبدیل گردد. این مخلوط دو فازی متشکل از یک فاز غنی از UP و یک فاز غنی از LPA است. شرط ثانویه برای موثر واقع شدن LPA بالا بودن سرعت واکنش در فاز غنی از LPA است تا به این ترتیب این فاز بتواند پیش از پیشرفت واکنش پخت به میزان بیش از 50% جامد شده و امکان تشکیل میکرو ترک جهت جبران جمع شدگی در آن مهیا گردد.