ابزار شبكه ی سیار و سخت افزارهای شبك هی بی سیم بصورت گسترده ای در دسترس هستند و تلاش گسترده ای برای یكپارچه كردن این عناصر با شبكه های رایج از قبیل شبكه ی اینترنت انجام شده است. هرچند اكثر اوقات، كاربران سیار باید در شرایطی كه زیر ساخت سیمی ثابتی وجود ندارد ارتباط برقرار كنند. در چنین شرایطی، مجموعه ای از گره های سیار با واسط های بی سیم ممكن است یک شبك هی موقت، بدون وجود نقطه دسترسی متمركز و تحت مدیریتی ثابت، شكل دهند. این نوع شبكه ی بی سیم تحت عنوان شبكه ی سیار Ad-hoc – MANET شناخته شده است. در این شبكه وظایف شبكه مانند پخش بسته های اطلاعاتی، پیدا كردن مسیرها، مونیتورینگ شبكه، ایمن كردن ارتباط و غیره بر عهده گره ها در شبكه است. از چنین شبكه هایی بطور گسترده در كاربردهایی كه از اهمیت عملی برخوردارند، درآینده استفاده خواهد شد، مانند: عملیات نجات در سوانح طبیعی، میدانهای جنگ، مخابرات مناطق ویژه مانند زمین های با كاربری ویژه، مناطق روستایی و حادثه دیده.
از آنجایی كه گره ها در این شبكه موقعیت ثابتی ندارند و بصورت اختیاری حركت می كنند، قطعی ارتباط را باید به عنوان رفتار عادی شبكه در نظر بگیریم، زیرا این حالت ممكن است بعد از جابجایی گره یا هنگامی كه كاربر دستگاه خود را خاموش می كند، اتفاق بیافتد. اختلال در مسیر مستلزم فرایند بازیابی مسیر میباشد و ممكن است به تاخیرهای بیش از حد طولانی در لایه ی مسیریابی منجر شده و كیفیت خدمات را در كاربردهایی كه به تاخیر حساس هستند تحت تاثیر قرار دهد.
یک روش مناسب جهت كاهش این تاثیرات استفاده از مسیرهای متعدد بجای استفاده از تنها یک مسیر است. اما یک سئوال اساسی و تقریباً مشكل مطرح است و آن اینكه از بین تمامی مسیرهای ممكن در شبكه كدام مسیرها را لایه ی مسیر یابی باید انتخاب كند تا به بیشینه قابلیت اطمینان دست پیدا كند؟ وابستگی خطا در بین مسیرهای مجموعه ی انتخابی باید تا حد امكان كوچك باشد. لینك ها و گره های مشترك بین مسیرها، نقاط خطای مشترك هستند كه می توانند چندین مسیر در مجموعه و یا حتی تمامی آنها را تحت تأثیر قرار دهند. در نتیجه برای رسیدن به حداكثر قابلیت اطمینان به دنبال مسیرهایی هستیم كه لینك یا نور مشترك نداشته باشند كه به آنها مسیرهای منفصل می گوییم.
در اینجا هدف پیدا كردن مجموعه مسیرهایی بین مبدأ و مقصد است كه احتمال شكست همزمان آنها بسیار كم باشد. دو اصل كلی در این زمینه وجود دارد. اول آنكه هر چه میسر طولانی تر باشد، قابلیت اطمینان آن كمتر است و دوم هر چه تعداد مسیرها در مجموعه مسیر افزایش یابد، قابلیت اطیمنان مجموعه افزایش می یابد. پس مجموعه باید شامل تعداد زیادی مسیر منفصل از هم كوتاه باشد.