پیشرفت تکنولوژی در صنعت پتروشیمی موجب رشد تولید پلیمر ها بر پایه سوخت
های فسیلی شده است .این پلیمر ها اگرچه مزایای فراوانی را برای بشریت فراهم
آورده اند عمدتا غیر قابل تخریب در محیط زیست بعد از پایان استفاده از آنها بوده و
سبب تخریب اکوسیستم زمین می شوند . امروزه افزایش پسماند های پلاستیکی
باعث نگرانی جوامع بشری از نظر زیست محیطی شده است . زیرا روش هایی که
جهت از بین بردن این زباله ها به کار می رود محدود می باشد . به طور مثال سوزاندن
زباله های پلاستیکی باعث تولید حجم زیادی از گاز دی اکسید کربن شده که نیز موجب
پدیده گرم شدن زمین خواهد شد از طرفی تولید گازهای سمی ناشی از سوزاندن این
زباله ها الودگی هوا را نیز در برخواهد داشت . دفن این زباله ها با توجه به محدود بودن
مکان های دفن زباله نمی تواند روش مناسبی باشد . مشگل دیگر استفاده از این پلیمر
ها ، محدود بودن مکان های دفن زباله ، نمی تواند روش مناسبی باشد . مشگل دیگر
استفاده از این پلیمر ها محدود بودن منابع سوخت فسیلی زمین می باشد لذا بایستی
به فکر جایگزینی برای این منابع بود . با توجه به دلایل توضیح داده شده تولید و توسعه
پلیمر های جدید بر پایه منابع طبیعی و با قابلیت زیست تخریب پذیری نیاز ضروری قرن
حاضر می باشد . یک پلیمر زیستی ایده ال از منابع طبیعی تهیه شده و بعد از پایان استفاده
می بایستی در طبیعت تخریب و به چرخه زیستی طبیعت بر گردد .